Adarei

Me acordé de esta poesía hace un rato y tardé tanto en encontrarla que creo que viene para aquí:

 

Adarei

 

Perdinte, Adarei, no medio das ondas;

Perdinte, meu rei, no medio do mar;

Perdinte na escuma que molla os meus soños;

Perdinte e agora hei de naufragar.

 

Busqueite, Adarei, no medio das ondas;

Busqueite, meu rei, mollada de sal;

Busqueite e tan só atopei as sombras

Da miña tristura, do meu fondo mal.

 

Quíxenche tanto un ano tras outro;

Quíxente tanto, poderte apertar;

mais perdinte, meu rei, e rompeu o meu soño

ó ver á túa ialma a outra entregar.

 

Perdinte, Adarei, no medio das sombras;

Perdinte, señor, na escuridad;

Perdín teu cariño, perdín teu sorriso,

Perdín miña ialma de tanto te amar.

(Los que no habláis gallego os jodeis ;) cariñosamente hablando, claro... xDDDDDD )

Y ya que estoy con el archivo abierto, una más de regalo:

 

Amalo.

 

Amalo inda que me doia;

Amalo inda que me pese:

Amalo inda que d’existire

a miña ialma cese.

 

Amalo ó nacela ialba;

Amalo cando atardece;

Amalo dende o recordo

cando a noite queda se peche.

 

Amalo na escuridade;

Amalo dende o tormento;

Amalo dende a distancia

do meu corazón ó seu peito.

 

Amalo baixo as riadas;

Querelo como a un boneco;

Amalo dende a dozura

e a soidad do meu leito.

 

¡Ai! Amalo quero e non quero;

que coa súa sonrisa de neno

eu os meus sentimentos perdo.